|
...AAAARRGHH... LYRICS
"Ruhlar Fýsýldýyor" (2004)
1. Kara Doða
2. Cenaze
3. Sinsi Karanlýk
4. Karanlýðýn Ýlahileri
5. Derinlerde
6. Kefen
7. Karanlýk Sular
8. Ebedi Yalnýzlýk
1. Kara Doða
Bir uluma yankýlanýyor yüksek koruluklarda
Kar beyazý daðlarýn ötesinde çürüyüp gidiyor
Kirlenmiþ kaným yerdeki buzun üstünde
Gölgeler gece çýðlýklarýyla topraðýn üzerinde geziniyor
Topraðýn üzerinde geziniyor...
Dolunay yavaþça gökyüzüne týrmanýp
Ormaný ve karanlýk vadiyi izliyor
Sisli gözler parlýyor ve kara gölgeler canlanýyor
Çürümüþ eller soðuk mezarýmý kazýyor
Soðuk mezarýmý kazýyor...
Sakin görünen orman uzanýyor
Mistik bir dansýn güzel ezgisi duyuluyor
Ayýþýðý kefenleri kirlenmiþ
Siyah bulutlarla büyülenince
Aðaçlar arasýnda bir ceset, yalnýz bir cenaze
Duyuyor hastalýklý çýðlýklarý
Acý dolu sözleri yankýlanýyor korulukta
Kara doðanýn artýk insan olmayan bekçilerinin
Gizlenmiþ gölgelerin lanetli ruhlarý
Süzülürler gecenin içinde
Mezardan gelenlerin uðursuz bakýþlarý arasýnda
Silüetler geri dönerler bin asýrlýk uykularýndan uyanýnca
Bin asýrlýk uykularýndan uyanýnca…
Ormandaki boþ karanlýk sonsuz gibi
Baykuþlar bile huzursuz þimdi
Çanýn sesi heryeri doldurunca
Cennetin hiçbir ýþýðý aydýnlatmaz bu ormaný
Bir uluma yankýlanýyor yüksek koruluklarda
Kar beyazý daðlarýn ötesinden bir demet ýþýk geliyor
Ölü bir þafak çöküyor ormanýn üzerine
Kara doða gölgelere çekiliyor...
2. Cenaze
Ay görününce aðaçlarýn üzerinde
Hatýrladým gecenin kulaðýma fýsýldadýðýný
Ölümün sesiyle sonsuz yalnýzlýðýný
Geçmiþe veda ederken...
Rüzgarýn uðultusu eþlik etti
Yaþlý aðaçlarýn umursamayan sessizliðine
Toprak çaðýrýyordu beni
Kendi cenazem için mezar kazarken...
Yaðmur bulutlarý örttü siyah gökyüzünü
Kurumuþ aðaçlarýn arasýndan
Soðuk damlalar düþtü kazdýðým çukura
Kendi cenazemde tabutumu sürüklerken...
Rüzgarlar esip dondurdu solan doðayý
Ebedi uykuma yattýðým o sonbahar günü
Dökülen sararmýþ yapraklarý gördüm
Kendi cenaze çiçeklerimi koklarken...
Ölüm aldý güneþin sýcaklýðýný
Mezarýmda buzlu rüzgarlar esmeye baþladý
Geceyle çöktü soðuk bir hüzün
Kendi cenazemde yas tutarken...
Ölü bedenler canlanýp aðladýlar sanki
Soðuk bedenimi topraða gömerken...
Ay batýnca aðaçlarýn üzerinden
Donmuþ yýldýzlarýn saklandýðý gökyüzünü
Hala seyreden gözlerimi gördüm
Kendi cenazemde unutulmuþken...
3. Sinsi Karanlýk
Boþ mezarlar gece havasýný soluyor
Fýrtýna karanlýðý yararken
Ay tepeler üzerinden geçip uzaklaþýyor
Ruhlar fýsýldýyor...
Geceyarýsýný karanlýkta karþýlýyorum
Sabahýn ilk ýþýklarýný beklerken
Ama güneþ doðmuyor
Ruhlar fýsýldýyor...
Kalbime karlar yaðýyor
Sonbahar yapraklarý çürürken
Ölü bir rüzgar esiyor
Ben sonsuzluðun içinde erirken
Karanlýðý hissederdim
Gelip beni sardýðýnda
Artýk çürüyen vücudum
Toprakta soðuduðunda
Ayazý hissederdim
Kara bulutlar toplandýðýnda
Soðuk bir yaðmur
Mezarýmý ýslattýðýnda
Sinsi karanlýk...
4. Karanlýðýn Ýlahileri
Yalnýzlýk dolanýr mezarýmýn kuytu köþelerinde
Ayýþýðý dans eder yýldýzsýz kalmýþ geceyle
Uyanmaya korkan þafaðýn soluk derinliklerinde
Bir kýþ sabahý kar bütün anýlarý örttüðünde
Bulutlar güneþi gökyüzüne gömdüðünde
Rüzgarlar bile bulamaz huzuru hiçbir yerde
Ölülerin özlediði þafak geri dönmediðinde
Yas tutanlar onlarýn acýlarýný görmediðinde
Sadece yalnýzlýk hatýrlanýr ölümlerin yýldönümlerinde
Hüzün vardýr uzak diyarlarýn gecelerinde
Acý dolu çýðlýklar yükselir karanlýðýn içinde
Ama artýk geri dönemez ruhlar, hapsolmuþlardýr kabirlerinde
Karanlýk beni sarýp kefenimi giydirdiðinde
Ölüm örttüðünde üzerimi ipekten peleriniyle
Hüzün ve gözyaþýndan baþka birþey kalmadý geride
Aðlamaklý çýðlýklarý duydum kendi mezarýmda bile
Dýþarý çýkmak isteyenler bir yandan topraðý ittirdikçe
Kurtlar bedenlerle ziyafet çekmeye gelince
Kabuslarýn gecelerden taþýp sabahlara girdiðinde
Karanlýðýn ilahileri saracak seni uyuduðun yerde
Çýkýþ yolu kalmayacak kötü ruhlar etrafýný çevirdiðinde
Bir demet ýþýk da sana huzur vermeyecek cennette olsan bile.
5. Derinlerde
Zamanla tozlanmýþ bir tabutta kapalýyým
Zayýf ve yaþlýyým ölü uykumdan uyanýrken
Karlarýn altýnda donmuþ bir vücut
Cadýlarýn küllerinde gömülüyüm, derinlerde...
Ruhum yanýyor
Bedenim çürüyor
Bir ruh dolusu cehennem aleviyle
Geleceðim
Görebiliyorum, kapkara bir ýþýk
Aydýnlatýyor lanetlenmiþ mezarýmý
Küller uçuþuyor, gözlerimi açýyorum
Cadýlarýn küllerinde yanýyorum, derinlerde...
Günbatýmýný bekliyorum...
6. Kefen
Yatýyorum kara kefenime bürünmüþ
Uykumda meleklerin aðlayýþýný duyuyorum
Ay mezarýmý aydýnlatýr mý
Ya da güneþ ýsýtýr mý bilmiyorum
Karanlýk kefenin içinde
Kapkara mevsimler geçiyor
Uyanmak istiyorum
Kefenimin içinde son bir defa
Herþey...
Herþey gitti
Herþey kayýp
Ebedi uykumun
Henüz ilk asýrlarýnda
7. Karanlýk Sular
Uçurumun sonundaki karanlýk sular
Benim tek manzaram onlar
Ve ölü çocuklarýn üzerinde þarký söylediði
Yosun tutmuþ þu karanlýk kayalýklar
Geçmiþin anýlarý terk etmiþti beni
O karanlýk sabaha son defa uyandýðýmda
Etrafýmdaki ruhlar terk etti beni
Veda ettiðimde gümüþ renkli aya
Yeni bir gün doðmayacak artýk benim için
Ay ýþýðýnýn elini tutup gölgeleri aydýnlatmayacaðým
Hiç kimse aðlamayacak benim için
Tek baþýma baþka bir diyarda hapis olacaðým
Uçurumun sonundaki karanlýk sular
Artýk benim kara topraðým olmalýlar...
8. Ebedi Yalnýzlýk
Bir günbatýmýnda oturmuþ
Kurumuþ aðaçlarý seyrediyorum
Hüzün dolu kalbim kararmýþ
Aysýz geceler gibi
Dolanýyorum korularda
Herþeyi unutmak için
Yokolup gitmiþ ve
Geri dönmeyecek herþeyi
Umutsuzluk içinde
Aðlar gibiyim
Ebedi yalnýzlýðýmýn
Batan son güneþini izlerken...
|
|
